Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και/ή Υπερκινητικότητας (Attention Deficit Hyperactivity Disorder) είναι μία από τις πιο συνηθισμένες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν παιδιά και έφηβοι, ενώ συχνά συνεχίζει να επηρεάζει λειτουργικά την καθημερινότητα του ατόμου και στην ενήλικη ζωή του. Kατατάσσεται στην 5^η έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου των Ψυχικών Διαταραχών ως αναπτυξιακή γνωστική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από επίμονα συμπτώματα απροσεξίας σε συνδυασμό, ανά περίπτωση, με υπερκινητικότητα και παρορμητικότητα. Η σοβαρότητα των συμπτωμάτων δημιουργεί αρκετές και σημαντικές δυσκολίες στη λειτουργικότητα του ατόμου, για την αντιμετώπιση των οποίων έχουν αναπτυχθεί προγράμματα συμπεριφορικής παρέμβασης, ενώ συχνά χορηγείται και φαρμακευτική αγωγή.

Η Νευροανάδραση, η οποία αποτελεί μια σύγχρονη μέθοδο εκγύμνασης του εγκεφάλου, εκπαιδεύει τον ίδιο τον ενήλικα ή το παιδί με ΔΕΠΥ αναπτύσσοντας την ικανότητα του να εστιάζει ανεξαρτήτως των εξωτερικών περισπάσεων. Η βασική της αρχή εστιάζει στην καταγραφή των εγκεφαλικών κυμάτων και στην σε πραγματικό χρόνο απεικόνισή τους στην οθόνη ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή. Σε κάθε κατάσταση λειτουργίας, π.χ. ηρεμία, εγρήγορση, ύπνος, διάβασμα, ο εγκέφαλος παράγει μια συγκεκριμένη εικόνα εγκεφαλικών κυμάτων, τα οποία μπορούμε να καταγράψουμε, να μετρήσουμε και στη συνέχεια να αξιοποιήσουμε για την ορθή διάγνωση των παραγωγικών αιτιών και την βέλτιστη διαχείριση τους.

Η ίδια η διαδικασία της συνεδρίας πραγματοποιείται με το παιδί να κάθεται μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή που προβάλει ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι (άσκηση). Δίπλα του βρίσκεται ο ειδικός εκπαιδευτής που ουσιαστικά κατευθύνει το παιδί στη χρήση των τεχνικών με τις οποίες θα μπορέσει να ελέγξει το βαθμό ηρεμίας ή συγκέντρωσής του κατά την εκτέλεση της άσκησης.  Σκοπός της διαδικασίας είναι, μέσω της ενίσχυσης (θετικής-αρνητικής) που λαμβάνει με την επίτευξη ή μη του στόχου, να ενθαρρυνθεί το παιδί στην επαναλαμβανόμενη εμφάνιση και διατήρηση της επιθυμητής συμπεριφοράς με την αντίστοιχη απαιτούμενη παραγωγή των εγκεφαλικών κυμάτων και την, εν τέλει, εκπαίδευση στην εκούσια επίτευξη της βέλτιστης λειτουργίας και σε συνθήκες εκτός της συνεδρίας. Περαιτέρω, η επιτυχία της προσπάθειας του παιδιού δε διαγιγνώσκεται μόνο με την παρατήρηση των συμπεριφορικών του αλλαγών (τις οποίες συχνά το παιδί μπορεί να επιτύχει για ένα σύντομο χρονικό διάστημά), αλλά κυρίως με την μέτρηση των αντίστοιχων εγκεφαλικών κυμάτων τα οποία καταγράφουν με απόλυτη αξιοπιστία την πραγματική βελτίωση ή μη των σχετικών ικανοτήτων του παιδιού ή του ενήλικα.