Συνεργασία εκπαιδευτικού και γονέα στην ειδική αγωγή
Η σχέση μεταξύ γονέων και εκπαιδευτικού στην διαπαιδαγώγηση, στην εκπαίδευση και στην εξέλιξη του μαθητή είναι θεμελιώδους σημασίας. Κάποιοι από τους σημαντικότερους παράγοντες που συνιστούν και καθορίζουν την ποιότητα της σχέσης αυτής είναι το κοινωνικό, οικονομικό και μορφωτικό υπόβαθρο των δύο πλευρών, οι παιδαγωγικές και εκπαιδευτικές απόψεις τους ή και ακόμα η εκπαιδευτική πολιτική του κάθε σχολείου. Η συνεργασία αυτή λοιπόν είναι αναγκαίο να λειτουργήσει παραγωγικά σε κάθε περίπτωση αμφότερα με γνώμονα την παροχή της βέλτιστης εκπαίδευσης στο παιδί. Χαρακτηριστικά αυτής της συνεργασίας είναι η ενεργή συμμετοχή και των δυο πλευρών στις σημαντικές αποφάσεις σχετικά με την εκπαίδευση των παιδιών και ο καταμερισμός των υποχρεώσεων και ευθυνών.
Ο Seifert (2011) αναφέρει ότι οι γονείς από τη συνεργασία τους με τους εκπαιδευτικούς θέλουν:
Οι συζητήσεις με τους γονείς μπορεί να βοηθήσουν τους εκπαιδευτικούς να συλλέξουν άκρως σημαντικές πληροφορίες για τους μαθητές με στόχο τη βελτίωση του μαθήματος. Εξάλλου, οι γονείς είναι οι μοναδικοί που γνωρίζουν με λεπτομέρεια τις προτιμήσεις, τις αδυναμίες και τις ικανότητες των παιδιών τους. Την ίδια ώρα, οι γνώσεις και οι πληροφορίες των εκπαιδευτικών μπορούν να βοηθήσουν τους γονείς των παιδιών με ειδικές ικανότητες να προσφέρουν στα παιδιά τους την καταλληλότερη εκπαίδευση με στόχο την ικανότητα ανεξάρτητης και αυτόνομης ενήλικης ζωής. Οι προσπάθειες και η προσέγγιση και απο τις δυο πλευρές με τη βοήθεια ενός υπάρχοντος νομικού πλαισίου για την προώθηση της ενεργούς συμμετοχής των γονέων στην εκπαιδευτική διαδικασία μπορούν να καθιερωθούν. Κάτι τέτοιο θα επιφέρει θετικές επιδράσεις και σε όλο τον κλάδο της ειδικής αγωγής στην Ελλάδα.
Η συνεργασία σχολείου – οικογένειας, επιδρά θετικά :
Οι γονείς :
Στα καθημερινά σχολικά πλαίσια, η συνεργασία γονέα και εκπαιδευτικού δεν είναι ούτε εύκολη ούτε και δεδομένη. Τυχαίνουν φορές που εκπαιδευτικοί μεταθέτουν το πρόβλημα στους γονείς ή τους αντιμετωπίζουν σαν βοηθούς και όχι ως συνεργάτες. Από την άλλη πλευρά, οι γονείς νιώθουν ότι ο εκπαιδευτικός κατά κάποιο τρόπο εισβάλλει στην οικογενειακή και προσωπική τους ζωή, μαθαίνοντας λεπτομέρειες σχετικά με την κατάσταση του παιδιού για τις οποίες είναι πιθανόν να αισθάνονται άβολα να μοιραστούν. Επίσης πιθανό ενδεχόμενο είναι να μεταβιβάσουν στον εκπαιδευτικό τις δικές τους αρνητικές εμπειρίες σχετικά με το εκπαιδευτικό σύστημα επηρεάζοντας αρνητικά τη σχέση παιδιού και παιδαγωγού.
Το πρώτο λοιπόν βήμα προς τη σωστή συνεργασία είναι η δημιουργία μιας ισότιμης και αμοιβαίας συνεργασίας που έχει ως απόλυτο στόχο το καλό του παιδιού. Το δεύτερο βήμα είναι τόσο η κατανόηση και η αποδοχή του ρόλου του γονέα αλλά και η σωστή καθοδήγηση του εκπαιδευτικού σε θέματα αντιμετώπισης.
Συμπερασματικά:
Μέσα από τις δυσκολίες και τα εμπόδια, ο εκπαιδευτικός καλείται να συντηρήσει ένα κλίμα εμπιστοσύνης και αμοιβαιότητας. Θα πρέπει να είναι υποστηρικτικός ως προς την προσπάθεια της οικογένειας να εξισορροπήσει ανάμεσα στα δικά της προβλήματα και τις εκπαιδευτικές απαιτήσεις. Ο ρόλος του είναι καταλυτικός στο να αναδείξει τη σπουδαιότητα της συμπληρωματικότητας των ρόλων του σχολείου και της οικογένειας.
Οι γονείς είναι συν-θεραπευτές του παιδιού!
Πηγές
http://www.athinodromio.gr/συνεργασία-γονέων-και-εκπαιδευτικού-2/http://
Η συνεργασία ανάμεσα σε δασκάλους ειδικής αγωγής και γονείς παιδιών με βαριές αναπηρίες. Σαμαρά Έλλη, Διδάκτορας Ειδικής Αγωγής της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Χαιδελβέργης
http://chouliara-specialeducation.blogspot.com/2013/08/blog-post.html
Εκπαιδευτικοί, γονείς και παιδιά με ειδικές ανάγκες: προς μια κατεύθυνση συνεργασίας και αμοιβαιότητας.Ελένη Λαδοπούλου, νηπιαγωγός
Πέτρου Κατερίνα,
Ειδική Παιδαγωγός